คุณยายของฉันเสียชีวิตด้วยสาเหตุธรรมชาติเมื่อวันที่ 21 เมษายน ขณะอายุได้ 92 ปี ท่ามกลาง “เบรกเกอร์วงจร” ของสิงคโปร์ โดยความจำเป็น งานศพของเธอสั้น เงียบ และห่างเหินทางสังคม ไม่อนุญาตให้มีคนมากกว่า 10 คนเข้าไปในห้องเก็บศพต่อครั้ง กฎเหล่านี้ถูกบังคับใช้โดยผู้อำนวยการงานศพ การจัดการบริการโลงศพ และเจ้าหน้าที่สำนักงานสิ่งแวดล้อมแห่งชาติที่มาตรวจสอบเราทุกเย็นอ่าน: Circuit Breaker Diaries: ซอมบี้เอเชีย คุณป้าเจนนี่กับการติดอยู่ที่บ้านหนึ่งสัปดาห์ (ตอนที่ 2)
ฉันไม่ได้ร้องไห้ในงานศพ การวางแผนงานศพ
และดำเนินพิธีกรรมเป็นวิธีปกติของการทำงานผ่านความเศร้าโศก ฉันไม่รู้สึกเหมือนกำลังไปร่วมงานศพของคุณยายของฉัน แต่มีเชิงอรรถตลกขบขันของเรื่องเล่าของปรมาจารย์ชาวโควิเดียผู้ยิ่งใหญ่ เราเคยถูกคนที่กล้าหาญอย่างใด และสอดคล้องกับการเว้นระยะห่างทางกายภาพคือความรู้สึกของการเว้นระยะห่างทางจิตใจ – ฉันรู้สึกเหมือนกำลังดูเหตุการณ์ผ่านกระจกบานหนึ่ง
นี่เป็นงานศพที่เล็กที่สุดในโลก และฉันได้ที่นั่งที่ถูกที่สุด ซึ่งฉันไม่เห็นแม้แต่รูปของเธอ
ในช่วงสวดมนต์เย็น พวกเราส่วนใหญ่ต้องออกจากห้องเก็บศพเล็กๆ ไปที่ถนน ความเคร่งขรึมของโอกาสถูกตัดทอนด้วยความรู้สึกไร้สาระของฉัน ยืนอยู่ระหว่างรถ สวมหน้ากาก ถือธูปท่ามกลางสายฝน นี่เป็นงานศพที่เล็กที่สุดในโลก และฉันได้ที่นั่งที่ถูกที่สุด ซึ่งฉันไม่เห็นแม้แต่รูปของเธอ
ฉันคิดว่าปัญหาพื้นฐานคือครอบครัวของฉันไม่ได้เลือกงานศพนี้ เนื่องจากการแพร่ระบาด การตัดสินใจที่สำคัญไม่ได้ถูกบังคับกับเราอย่างแน่นอน แต่ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากข้อจำกัดด้านสาธารณสุขในปัจจุบันของเรา
ตัวอย่างเช่น เราได้รับคำแนะนำให้จัดงานศพของชาวพุทธแทนพิธีของลัทธิเต๋า เพราะพิธีนั้นเรียบง่ายกว่า มีการสวดมนต์น้อยกว่า และไม่มีการเผากระดาษธูป แม้ว่าครอบครัวของฉันจะเชื่ออย่างคลุมเครือตามสเปกตรัมของพุทธ-เต๋า แต่โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาเข้าวัดและสวดอ้อนวอนใครก็ตามที่พวกเขาคิด
ว่าสามารถช่วยได้ – เมื่อพูดถึงพิธีการตาย
สำหรับคุณปู่ของฉันที่จากไปเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ฉันยังจำการสวดมนต์เป็นเวลานานโดยนักบวชพร้อมกับเครื่องดนตรีที่มีเสียงดัง ถุงกระดาษที่พับระหว่างการเฝ้าระวังข้ามคืน และการเผาสินค้าอุปโภคบริโภคมูลค่าทางเศรษฐกิจทั้งหมดในรูปจำลองกระดาษ ในวันสุดท้าย แตรวงแตรวง ระบำตุ๊กตา “หัวโต” และขบวนรถยาวมาพร้อมกับรถบรรทุกศพของเขา
กฎที่ยากที่สุดในการรับมือคือมีเพียง 10 คนเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมพิธีเผาศพที่เมืองมันได
ไม่มีเอิกเกริกสำหรับคุณยายของฉัน บรรพชิต ๓ วัน ๒ คืน ณ ห้องรับแขก ภิกษุรูปเดียวทำวัตรสั้น ๆ ทุกคืน แล้วเสด็จไปสู่เมรุ. ในการปลอบใจ ผู้อำนวยการงานศพกล่าวว่าอีกหนึ่งปีต่อมาในวันครบรอบการเสียชีวิตของเธอ เราสามารถดำเนินการแก้ไขได้ เช่น เผาคฤหาสน์กระดาษได้มากเท่าที่เราต้องการ
ฉันไม่แน่ใจ. เขาสันนิษฐานว่าใน 1 ปี จะเป็นที่ยอมรับที่คนมากกว่า 10 คนรวมตัวกันจุดไฟเผาผลิตภัณฑ์กระดาษ แต่ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น งานศพนี้ – เรื่องแปลก เป็นมิตรกับการแพร่ระบาด และน่าอึดอัด – ที่ทุกคนยืนตัวแข็งและแยกออกจากกันเหมือนรูปปั้นในสวนสาธารณะ ใช่ไหม
โฆษณา
อ่าน: Circuit Breaker Diaries: บทกวีของชานมไข่มุก (หรือทำไมฉันถึงซื้อไข่มุกมันสำปะหลังถุงละ 3 กก.)
กฎที่ยากที่สุดในการรับมือคือมีเพียง 10 คนเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมพิธีฌาปนกิจที่ Mandai ซึ่งเป็นฌาปนสถานสาธารณะเพียงแห่งเดียวที่เปิดทำการในช่วงล็อกดาวน์ ด้วยเหตุผลที่ซับซ้อนเกินไปที่จะมาที่นี่ ฉันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการประชุม ถามฉันว่าฉันรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับสิ่งนั้น และในวันต่างๆ คุณจะได้รับคำตอบที่ต่างออกไป
ฉันสนิทกับคุณยายมากตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และเด็กคนนั้นยังคงมีพลังในตัวฉันมาก อย่างกดขี่ข่มเหง ตั้งแต่อายุหนึ่งเดือนถึง 12 เธอเป็นผู้ดูแลหลักของฉัน ฉันเป็นหลานคนโตและอยู่กับเธอในวันธรรมดาและกลับบ้านไปหาพ่อแม่ในวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น เกือบทุกคืนฉันนอนบนฟูกข้างเธอ แฟลตสี่ห้องของเธอใน Clementi เป็นบ้านที่ฝังแน่นอยู่ในจิตใจของฉันมากที่สุด และยังคงเป็นฉากในฝันหลายๆ อย่างของฉัน
ฉันปลอบใจตัวเองว่าฉันได้บอกลาเธอในความเป็นส่วนตัวของแฟลต Hougang ของเธอแล้ว
ฉันปลอบใจตัวเองว่าฉันได้บอกลาเธอในความเป็นส่วนตัวของแฟลต Hougang ที่เธอเสียชีวิตไปแล้ว ฉันเรียกว่าญาติเพราะมีตำรวจอยู่ในบ้านยืนยันว่าไม่มีการทำผิดกติกา
โฆษณา
แน่นอนว่าไม่มี เธออายุ 92 ปีและล้มหมอนนอนเสื่อ และหลายปีก่อนหน้านั้นก็ทรุดโทรมลงแล้ว บางครั้งเธอจำฉันได้ แต่ส่วนใหญ่เธอจำฉันไม่ได้ ในตอนท้ายเธอก็รู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน เมื่อคุณถามว่าเธอสบายดีไหม เธอก็ยิ้มกว้างๆ และยกนิ้วโป้งสั่นๆ ให้กับสิ่งที่เธอไม่เคยทำมาก่อน
credit : เกมส์ออนไลน์แนะนำ >>> ไฮโลออนไลน์
